De eerste crisis die haar te machtig is, moet nog geboren worden. Al 35 jaar helpt Lieve Schouterden (Hasselt, 1958) overheden bij het doorvoeren van ingrijpende veranderingen. En met succes. De Vlaamse maakt het schier onmogelijke mogelijk. Door haar grenzeloze energie, haar optimisme en haar vastberadenheid. Maar ook door haar hart te laten spreken. Maak kennis met deze powerlady pur sang.
Haar levensmotto staat geprint op de nummerplaat van haar Porsche: I BELIEVE. De Belgische (BE) Lieve Schouterden (LIEVE) gelooft dat er voor elk probleem een oplossing is. Al 35 jaar stelt zij op geheel eigen wijze orde op zaken bij gemeentelijke overheden. Waar anderen afhaken, gaat Lieve door. Creatief en op vol vermogen, net zo lang tot het doel is bereikt. Maar altijd met aandacht en respect voor de mensen om haar heen. “Het gaat niet om mij, het is het geluk van een ander wat mij drijft.”
Enkele jaren geleden beleefde de transitiemanager haar finest moment. Namens alle Limburgse gemeenten hielp zij als projectleider in anderhalf jaar tijd 1500 mensen met een bijstandsuitkering aan een baan bij autofabrikant VLD Nedcar in Born. Haar omgeving wist het zeker: dat lukt je nooit. En dat motiveerde Lieve alleen maar meer. Haar geheim? Een positieve en persoonlijke benadering. “We begonnen in Heerlen. We deelden flyers uit, huurden het Filmhuis af en haalden kandidaten op bij de gemeente. Boven ieders verwachting zaten er 300 mensen in de zaal. Ik klom op het podium en vroeg: wie heeft er zin om auto’s te bouwen? Je krijgt een opleiding, een goed salaris en ook het vervoer wordt voor je geregeld. De rest is geschiedenis. Mannen meldden zich massaal aan. Maar ook vrouwen onder wie Patricia die inmiddels manager is bij VLD Nedcar. Naderhand zei ze tegen me: ‘Je hebt me niet alleen een baan, maar ook mijn leven teruggegeven. Mooie woorden, al heeft ze het natuurlijk zelf gedaan. Ieder mens is verantwoordelijk voor z’n eigen geluk.”
Bij Lieve zelf kwam dat besef al heel vroeg. Ze groeide op in Hasselt in een arbeidersgezin van zes kinderen. Haar vader werkte hard, maar geld voor iets extra’s was er niet. “Ik zie het gezicht van mijn moeder nog voor me toen ik zei dat ik een vulpotlood nodig had voor school. Ze moest duidelijk even schakelen. Zat dat er wel aan? Dat was het moment waarop ik wist dat ik later van niemand afhankelijk wilde zijn. Als tiener had ik al een baantje in een koffiezaak, hoewel dat officieel nog niet mocht. Ik wilde niet mijn hand ophouden, zelf m’n geld verdienen.”
Op haar 27e ging de Vlaamse aan de slag als accountant. Na drie jaar hield ze het voor gezien. Mensen maken haar gelukkig, geen cijfers. Bij de gemeente Maastricht ging er een nieuwe wereld voor haar open. Er lag een fikse aanslag van de belastingdienst op de mat voor een reeks vergoedingen die de gemeente onbelast aan haar medewerkers had uitgekeerd. Aan Lieve de taak om orde op zaken te stellen. Daar ontdekte ze haar talent om op een persoonlijke manier harde organisatiedoelen te realiseren. “Ik moest mensen hun vergoedingen afnemen. Daar waren ze natuurlijk niet blij mee, maar uiteindelijk werd het wel geaccepteerd omdat ik de ruimte kreeg om te doen waar ik in geloof en wat goed is voor de organisatie. Als je met plezier je werk doet en erop vertrouwt dat het gaat lukken, is geen berg te hoog en voelt het ook niet als een opgave.”
In haar vrije tijd maakt Lieve ruimte voor haar eigen geluk. Ze geniet van de vrijheid en van het avontuur. De Vlaamse is in het bezit van een vliegbrevet en heeft een voorliefde voor het merk Porsche. Een keer per jaar ga ik ijsrijden op de Noordpool. Geloof me: dat is echt geweldig. Het geluid van de motor. De techniek. Het gevoel dat je krijgt als het je lukt om die schuivende auto in de juiste drift te houden. Dat went nooit, dat is ultiem geluk.”
Maar het liefst is ze thuis in Bokrijk. In haar prachtige woning, midden in het groen waar het altijd als vakantie voelt. Zonder tv, omringd door haar geliefde kat en haar dwergpapegaaien. Een kop koffie met iets lekkers erbij. En de neus in de studieboeken om de geest te prikkelen. “Ik vind alles boeiend en wil alles weten”, vertelt de geboren Hasseltse die inmiddels weer begonnen is aan een nieuwe uitdaging als directeur bij de gemeente Eindhoven.
Dat geluk niet vanzelfsprekend is, hoeft niemand haar uit te leggen. Zeventien jaar geleden verloor ze haar man Victor aan de gevolgen van longkanker. Lieve ging door een lange periode van rouw “Ik wist niet beter dan dat ik alles kon oplossen, maar dit probleem was van een andere orde. Ik was niet eens in staat om mezelf vooruit te helpen. Toen ik na lange tijd weer voor de eerste keer lachte, voelde ik me bijna schuldig. Gaandeweg de jaren hervond ik mezelf en pakte ik de draad weer op. De tijd heelt alle wonden, zeggen ze, en zo is het gelukkig ook.”
Aan stoppen wil ze nog niet denken. 65 jaar oud bruist Lieve van de energie. Bij haar afscheid als gemeentesecretaris in Heerlen werd ze begin vorig jaar tot tranen geroerd. De mensen met wie ze drie jaar lang samenwerkte, overlaadden haar met warme woorden. Ook hier was haar opdracht niet mals en lag de weg naar verandering bezaaid met hindernissen. Maar Lieve liet zich niet van haar stuk brengen en volbracht haar missie. Ze bleef zichzelf. Krachtig, volhardend, maar ook liefdevol. “Als het om werk gaat, wordt nog wel eens vergeten hoe bepalend geluk is voor succes. Dat zit vaak in de kleinste dingen. Een fijn gesprek. Een welgemeend compliment. Even vragen hoe het met de ander gaat. Als mensen gelukkig zijn, draait de organisatie als een tierelier. Egoïsme is er al genoeg, dus laten we het samen vooral gezellig maken. Zelf probeer ik daar ook aan bij te dragen. Het klinkt misschien zweverig, maar ik meen het oprecht. Er is niets mooiers dan de wereld een beetje beter maken.”