Na een moeilijke periode waarin hij afscheid moest nemen van zijn vrouw voelt Peter Vossen (82) het geluk weer door zijn aderen stromen. Zijn liefde voor Sittard en diens rijke geschiedenis werkten helend. Vanaf het balkon van zijn nieuwe appartement in De Frontier kan hij de Middeleeuwen bijna aanraken.
In de herfst van het leven besloten ze samen hun laatste nestje te bouwen. Peter en Franzi Vossen. De plannen lagen klaar, de koopacte was getekend. Hun vrijstaande woning in Munstergeleen zouden ze verruilen voor een prachtig nieuw appartement in De Frontier, op driehoog in het historische hart van Sittard. Twee slaapkamers, een ruim balkon en een fenomenaal uitzicht. Precies zoals het echtpaar voor ogen had. Hij had het al zo vaak tegen haar gezegd. ‘’We zijn nu nog gezond, dus kan het maar beter geregeld zijn.”
Het lot besliste helaas anders. Afgelopen zomer nam Peter zijn intrek in de nieuwe woning. Zonder zijn vrouw Franzi. Ze hadden samen de keuken nog uitgezocht. Kort daarna werd ze ziek. En toen ging het snel.
Peter zag behoorlijk op tegen de verhuizing, bekent hij. Hun woning in Munstergeleen hadden ze samen tot en met het laatste schroefje ontworpen. “Ons hart zat in dat huis. Achteraf was het gelukkig minder beladen dan ik had verwacht. Toen onze spullen eenmaal weg waren, was ook de ziel eruit. Die heb ik meegenomen naar ons nieuwe appartement. Onze bank. De meterslange boekenkast. De kunst aan de muur. De beelden die zij heeft gemaakt.”
Peter Vossen is niet het type dat verdrinkt in zelfmedelijden. De geboren Nederweertenaar koestert het verleden en kijkt vooral naar het hier en nu. Naar wat hij wél in plaats van níet heeft. “Natuurlijk is het soms lastig. Als ik ’s nachts wakker word, is de plek naast me leeg. Toch voelde ik me vanaf de eerste dag thuis in dit nieuwe appartement. Ik woon nu vlakbij mijn werk”, grinnikt de 82-jarige die als stadsgids van de Vereniging Sittards Verleden bezoekers rondleidt langs monumenten en geheime tuinen.
Het appartement dat JPO voor hem ontwikkelde, bevindt zich op het snijvlak van oud en nieuw. De rust van de natuur komt hier samen met de levendigheid van de stad. Vanaf zijn balkon kan hij 180 graden rondkijken. Links de Geleenbeek die glinstert in de zon, met daarachter de hogeschool, het museum, het filmhuis en de bibliotheek. Voor hem de groene schootsvelden, de open vlakte die in vroeger tijden vrij moest blijven zodat men de vijand al van ver zag aankomen. Rechts de aarden stadswal met de grachten, de Sint Petruskerk met daarnaast het Kloosterkwartier en de basiliek van Onze Lieve Vrouw van het Heilig Hart. Met het carillonspel op de achtergrond kan Peter de Middeleeuwen bijna aanraken. “Ik hou van de rust en de natuur Maar ook van reuring. De studenten die hier wandelen en fietsen. De jaarlijkse processie, de nostalgische Rosakermis en het Oktoberfeest. Juist die combinatie maakt deze plek voor mij zo mooi.”
Van zijn ouders kreeg hij mee dat je zuinig moet zijn op de plek waar je vandaan komt. “Dat betekent niet dat je al het oude per definitie moet bewaren. Je moet alleen zorgvuldig kijken welk erfgoed de moeite waard is om te behouden. Daar maak ik me sterk voor”, zo licht Peter zijn voorliefde voor de geschiedenis toe. Afgestudeerd in de bouwkunde werkte hij jarenlang als projectontwikkelaar bij pensioenfondsen. Nadat hij in 1999 zelf afzwaaide, meldde hij zich als vrijwilliger bij de Vereniging Sittards Verleden die de geschiedenis van Zittert bij een zo breed mogelijk publiek onder de aandacht brengt en daarmee levend houdt. “Een plek om lief te hebben’, zoals Toon Hermans zijn geboortestad ooit bezong.
Naast zijn bestuurlijke werk neemt Peter geïnteresseerde inwoners en toeristen mee naar de mooiste, monumentale plekjes en hun verhalen. Juweeltjes van gebouwen, maar ook tuinen die menig Sittardenaar nog niet heeft ontdekt. Zoals de Jardin d’Isabelle, intiem gelegen achter het klooster, die het verhaal vertelt van een ongelukkige liefdesgeschiedenis. In de 19e eeuw vond dichter Charles Beltjens, hier in de tuin van ene dokter De Borman, zijn muze: diens dochter Isabelle, zittend op een bankje. Helaas zag de dokter in Charles geen geschikte huwelijkskandidaat voor zijn kroost. Hij verbood de liefde, hetgeen veel verdriet en een stroom aan gedichten teweegbracht.
Peter Vossen zag zijn liefdesaanzoek voor Franzi volmondig beantwoord. In 1968 gaven zij elkaar het jawoord. Bijna 54 jaar waren ze onafscheidelijk, maar op 8 januari 2022 moest hij haar laten gaan. Inmiddels heeft Peter het ritme van zijn leven weer opgepakt. Het gemis blijft, maar er is ook weer ruimte voor geluk. “Elke avond kook ik voor mezelf. Ik dek de tafel en schenk een wijntje in. De tv blijft uit. Als het weer het toelaat, eet ik buiten op het balkon. Dan geniet ik van deze plek waar mijn vrouw en ik samen voor vielen. Het licht. En vooral: de ruimte.”