De mooiste zeges in het leven zijn de overwinningen op jezelf. Collega Alice Kaanen (56) uit Maastricht kan erover meepraten. Ze vond op eigen kracht haar weg uit de cirkel waarin ze gevangen zat. Met haar verhaal laat ze zien dat je nooit te oud bent om te leren.
Op de spiegel in de hal van JPO staat het volgende gedicht van Niek Stolk:
Vicieuze cirkel
Als ik blijf kijken
Zoals ik altijd heb gekeken
Blijf ik denken
Zoals ik altijd heb gedacht
Als ik blijf denken
Zoals ik altijd heb gedacht
Blijf ik geloven
Zoals ik altijd heb geloofd
Als ik blijf geloven
Zoals ik altijd heb geloofd
Blijf ik doen
Zoals ik altijd heb gedaan
Als ik blijf doen
Zoals ik altijd heb gedaan
Blijft mij altijd overkomen
Wat mij altijd overkwam
Maar als ik mijn ogen sluit
En mijn ware zelf voel van binnen
Dan kom ik de cirkel uit
En kan ik steeds opnieuw beginnen
Deze tekst zou geschreven kunnen zijn voor Alice Kaanen, de administratief medewerkster die zich al bijna vier decennia dienstbaar maakt aan JPO en zijn rechtsvoorgangers. Jarenlang deed zij haar werk op de achtergrond, bescheiden en veilig in het kielzog van haar collega’s. “Ik was nogal onzeker, vond het moeilijk om in een groep te praten en mijn plek in te nemen”, zo memoreert de Maastrichtse die in 1986 haar eerste facturen inboekte voor Aannemersbedrijf Gebr. Theunissen.
In 2020 kwam de kentering. Enkele personele wisselingen en verschuivingen van taken brachten een nieuwe dynamiek op het kantoor van JPO. Alice voelde en kreeg de ruimte om te groeien. In 2021 slaagde ze voor haar SPD1, het Staatspraktijkdiploma Bedrijfsadministratie. “Mijn hbo-diploma halen is een langgekoesterde wens. Daarom wil ik graag verdergaan met SPD2. Mezelf blijven ontwikkelen. Nog beter worden in mijn vak, nog meer voldoening halen uit m’n werk.”
De meest imposante groei maakte de administratief medewerker door op de werkvloer. Haar collega’s kunnen niet meer om haar heen. Alice is nu voor iedereen zichtbaar. Ze straalt meer vertrouwen uit, geeft feedback en durft zich kwetsbaar op te stellen. “Elk kwartaal zitten we nu voor overleg met het hele team bij elkaar. Dan wordt alles besproken. Alles wat er goed gaat en wat er beter kan. Iedereen doet z’n zegje. Er zijn geen drempels. We vertrouwen elkaar, durven alles tegen elkaar te zeggen en kunnen altijd op elkaar terugvallen. Dat geeft een veilig en fijn gevoel. In het verleden zat ik nooit bij een teamoverleg, nu wordt van mij verwacht dat ik zaken in het team zelf bespreekbaar maak. In het begin vond ik dat erg spannend, nu gaat dat zonder na te denken. Doordat ik mezelf meer openstel, ben ik ook meer zichtbaar geworden. Om anderen te ontlasten en zelf te groeien neem ik ook taken over van collega’s. Ik doe nu bijvoorbeeld zelfstandig de kwartaalafsluiting, met de bijbehorende rapportage. En dat gaat goed. We zijn in control, hebben onze zaakjes op orde”, vertelt Alice.
Groeien gaat met vallen en opstaan. “De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat ik mezelf jarenlang tekort heb gedaan. Mijn onzekerheid was nergens voor nodig. Ik ben goed in mijn vak, heb deze organisatie en mijn collega’s serieus iets te bieden. De afgelopen paar jaar waren voor mij één groot leerproces. Wat ik ervaren heb wil ik ook graag aan mijn zoon Roel meegeven. Je bent nooit te oud om te leren.”
Het gedicht op de spiegel in de hal vormde voor Alice een prachtige inspiratiebron. Ze kijkt er nu met een glimlach naar, in de wetenschap dat het haar op eigen kracht is gelukt. “De cirkel is doorbroken, ik word gezien.”